افتادگی اندام های لگنی

افتادگی اندام های لگنی؟ هر آن‌چیزی که باید شما بدانید

افتادگی اندام های لگنی زمانی اتفاق می‌افتد که بافت و ماهیچه‌های کف لگن، دیگر از اندام‌های لگن پشتیبانی نمی‌کنند و در نتیجه اندام‌های لگن از موقعیت و فضای طبیعی خود خارج می‌شوند.

در این مقاله خانم دکتر نرمین کریسانی متخصص زنان و جراح زیبایی به موضوع “افتادگی اندام های لگنی” پرداخته است.

افتادگی اندام های لگنی زمانی اتفاق می‌افتد که بافت و ماهیچه‌های کف لگن، دیگر از اندام‌های لگن پشتیبانی نمی‌کنند و در نتیجه اندام‌های لگن از موقعیت و فضای طبیعی خود خارج می‌شوند. اندام های لگن شامل واژن، دهانه رحم، رحم، مثانه، مجرای ادرار و راست روده می باشند. مثانه شایع ترین عضوی است که در افتادگی اندام های لگنی درگیر می شود.

بطور کلی باید گفت که پرولاپس یا افتادگی اندام های لگن یک بیماری تهدید کننده زندگی نیست، اما وجود آن می تواند باعث درد و ناراحتی در فرد مبتلا شود. در حالت کلی می توان علائم را با تمرینات مربوط به کف لگن و تغییر سبک زندگی بهبود بخشید، اما گاهی اوقات نیاز به درمان دارویی نیز خواهد بود.

عوامل تاثیر گذار در بروز افتادگی اندام های لگنی و علائم آن

در حالت کلی عضلات و بافت پشتیبان کف لگن ممکن است به دلایل مختلف از جمله زایمان پاره یا کشیده شوند و یا با افزایش سن ضعیف شوند. سایر عوامل مخاطره امیز و دخیل در بروز این اختلال یعنی POP عبارتند از موارد زیر:

استعداد ژنتیکی
اختلال بافت همبند
چاقی
یبوست مکرر

علائم افتادگی اندام های لگنی

در حالت عمومی بسیاری از زنان، درجاتی از POP را در طول زندگی خود تجربه می کنند. اگرچه همه زنان علائمی ندارند اما زنانی که علائم این اختلال را دارند ممکن است ناراحتی یا درد لگن، فشار و سایر علائم از جمله موارد زیر را تجربه نمایند:

برآمدگی بافت یا اندام هایی که از دهانه واژن بیرون زده یا از آن عبور می کند
نشت ادرار یا بی اختیاری ادرار
مشکلات جنسی

در این شرایط بهتر است که بیمار با مراقب بهداشتی یا پزشک خود برای تشخیص مناسب POP و درمان آن مشورت کنند.

درمان های مناسب برای افتادگی اندام های لگنی

اولین اقدام پس از به دست آوردن یک تاریخچه پزشکی دقیق و تکمیل یک معاینه فیزیکی کامل، پزشک می تواند گزینه های درمانی برای پرولاپس اندام های لگنی را برای بیمار شرح داده و گزینه مناسب را به وی توصیه کند. در این نوع بیماری با توجه به شرایط بیمار هم درمان غیرجراحی و هم جراحی مؤثر خواهد بود، اما ممکن است تمام علائم مرتبط با POP مانند درد یا فشار لگن را بطور کامل یا برای همیشه برطرف نکند. در ادامه به بررسی هر یک از این حالات خواهیم پرداخت:

گزینه های درمان غیر جراحی برای درمان افتادگی اندام های لگنی

نمونه هایی از گزینه های درمانی غیرجراحی معمول برای افراد مبتلا به POP یا افتادگی اندام های لگنی عبارتند از:

تمرینات کف لگن: نوعی تمرین برای تقویت کف لگن با انقباض و شل کردن ماهیچه هایی که دهانه مجرای ادرار، واژن و راست روده را احاطه کرده اند که معمولاً به این تمرینات کگل می گویند.
پساری: وسیله ای متحرک که برای حمایت از اندام های لگنی که پرولاپس شده اند و در واژن قرار می گیرد.

گزینه های درمان جراحی برای درمان افتادگی اندام های لگنی

باید گفت که هر زن مبتلا به POP به جراحی نیاز ندارد. اغلب جراحی می تواند برای زنانی که ناراحتی یا درد قابل توجهی از POP دارند که کیفیت زندگی آنها را مختل می کند، گزینه مناسبی باشد. در شرایطی که قرار است درمان جراحی به بیمار توصیه شود، باید موارد زیر در نظر گرفته شوند:

اینکه کدام اندام پرولاپس کرده است
شدت پرولاپس
میل به فرزند آوری در آینده
سن بیمار
فعالیت جنسی
شدت علائم

اغلب روش جراحی برای ترمیم POP می تواند از طریق واژن یا شکم، با استفاده از بخیه به تنهایی یا با اضافه کردن مش جراحی انجام شود. گزینه های مد نظر در جراحی عبارتند از بازگرداندن موقعیت طبیعی واژن، ترمیم بافت اطراف واژن، بستن دائمی کانال واژن با یا بدون برداشتن رحم یا همان کولپوکلیزیس. همچنین ممکن است زنان مبتلا به افتادگی اندام های لگنی، مشکلاتی از قبیل نشت ادرار را تجربه کنند. در طول جراحی، روشی برای جلوگیری یا کاهش نشت ادرار که ممکن است در آن از مش جراحی نیز استفاده شود، ممکن است انجام شود. البته باید گفت که FDA عوارض مرتبطی را با استفاده از مش جراحی اوروژنیکولوژیک را شناسایی و ارائه کرده است. بنابراین پیشنهاد می شود که اگر از مش جراحی برای ترمیم افتادگی اندام لگن از راه واژینال استفاده شد، بهتر است موارد زیر نیز رعایت شود:

بهتر است بیمار به معاینات و مراقبت های بعد از عمل و سالانه و دیگر معمول خود ادامه دهد. البته اگر او از جراحی خود راضی بود و عوارض یا علائمی نداشت، نیازی به اقدام اضافی نیست.

بیمار باید در صورت بروز عوارض یا علائمی مانند خونریزی یا ترشحات واژن مداوم، درد لگن یا کشاله ران، یا درد در حین مقاربت، به پزشک خود اطلاع دهد.

خصوص اگر بیمار قصد دارد جراحی دیگری یا سایر روش های پزشکی انجام دهد حتماً باید در مورد وجود مش جراحی با پزشک خود صحبت کند.

در پایان

همانطور که گفته شد، اختلال یا بیماری افتادگی اندام های لگنی یک بیکاری کشنده نمی باشد اما می تواند درد و رنج و مشکلاتی را برای فرد مبتلا ایجاد نماید. افراد می توانند با انجام تمرینات ورزشی و مراقبت های خانگی از بروز این اختلال جلوگیری کرده یا آن را کاهش دهند. در فرد مبتلا با علائم شدیدتر ممکن است پزشک روش جراحی را پیشنهاد دهد.